Wznowienie słynnej biografii Karola Wielkiego
Stworzył pierwsze europejskie imperium od czasu upadku Cesarstwa Rzymskiego w 476 r. Tak o Karolu Wielkim pisze Ernst W. Wies w słynnej biografii, której wznowienie po 20 latach ukazało się w Polsce nakładem PIW w serii „Biografie słynnych ludzi”.
Zmarły w 2012 r. Ernst W. Wies był niemieckim historykiem, specjalizował się dziejach średniowiecza, zwłaszcza tych dotyczących Niemiec. Był autorem kilkunastu książek biograficznych słynnych władców, z których cztery ukazały się w naszym kraju, wszystkie wydane przez PIW. Poza „Karolem Wielkim\" są to: „Fryderyk Barbarossa: mit i rzeczywistość”, „Cesarz Henryk IV: Canossa i walka o panowanie nad światem” oraz \"Cesarz Fryderyk II: Mesjasz czy Antychryst”.
Wies rozpoczyna biografię Karola Wielkiego od opisu dziejów poszukiwania jego grobu. Pochowano go w katedrze w Akwizgranie, długo jednak trwały poszukiwania konkretnego miejsca, gdzie złożono jego zwłoki. Dziś wiemy, że jego szczątki spoczywają w relikwiarzu w sali chóralnej katedry w Akwizgranie, choć nie ma pewności, kiedy go wykonano.
Według jednej z hipotez sporządzili go w 1215 r. złotnicy z Akwizgranu na zlecenie cesarza Fryderyka II, ale badania dendrochronologiczne rdzenia relikwiarza sugerują, że jego inicjatorem mógł być cesarz Fryderyk I Barbarossa (ok. 1182 r.).
Karol Wielki zmarł w 814 r. i pozostawił po sobie ogromne imperium rozciągające się od rzeki Ebro w Hiszpanii aż poza Ren. Należała do niego Bawaria oraz północna i środkowa Italia, a także plemiona słowiańskie znad Łaby i Soławy (w latach 781 i 789). W dziejach Europy są tylko dwie równe mu postacie: Aleksander Wielki i Juliusz Cezar.
Badania resztek szkieletu wykazały, że Karol Wielki był również wielki, jeśli chodzi o posturę. Skanowanie tomografem sugeruje, że miał co najmniej 184 cm wzrostu, wyjątkowo dużo jak na tamte czasu.
Nie udało się jednak ustalić, kiedy się urodził. Wymieniane są dwie daty: 742 lub 747 r.
Imperium Karola Wielkiego utrzymywało się po jego śmierci jeszcze przez około 30 lat. Rozpadło się pod rządami jego najmłodszego syna Ludwika zwanego Pobożnym, który objął tron w 814 r. zachowując tytuł cesarski.
Święty Cesarz Rzymski pozostawił po sobie wielu potomków. Historyk niemiecki Karol F. Werner wylicza, że w pierwszych 14 pokoleniach tych „udokumentowanych” i „prawdopodobnych” było 2850. W późnym średniowieczu stanowili oni niemal całą europejską szlachtę rodową. Potomków Karola Wielkiego byłoby jeszcze więcej, gdyby nie to, że często zawierali małżeństwa między sobą i byli ze sobą wielokrotnie spokrewnieni.
„Każdy, kto odczuwa taka potrzebę (zwłaszcza jeśli jest mieszkańcem starej Francji) może wierzyć, że także w nim płynie kropla krwi tego potężnego rodu, któremu Europa mimo wszystkich jej sprzeczności zawdzięcza swoja tożsamość i świadomość swojej odrębności” - pisze Ernst W. Wies. (PAP)
zbw/ agt/
Przed dodaniem komentarza prosimy o zapoznanie z Regulaminem forum serwisu Nauka w Polsce.
