Neuroanatomiczne podłoże słuchu absolutnego
Fot. Fotolia
Słuch absolutny to wynik ścisłej współpracy dwóch obszarów mózgu: kory słuchowej i grzbietowej części płata czołowego – zawiadamiają naukowcy na łamach „Journal of Neuroscience”.
Badacze z Uniwersytetu w Zurychu (Szwajcaria) znaleźli neuroanatomiczne podłoże słuchu absolutnego. Za pomocą badania EEG ustalili, że słuch absolutny jest konsekwencją sprzężenia kory słuchowej odpowiedzialnej za percepcję dźwięków oraz grzbietowej części płata czołowego, mieszczącej funkcje związane z pamięcią. Tym samym pogodzili ze sobą dwie sprzeczne teorie.
Słuch absolutny lub słuch doskonały to zdolność do identyfikowania bezwzględnej wysokości dźwięku bez korzystania z żadnych punktów odniesienia. Niewielu członków populacji może pochwalić się tą umiejętnością. Jest ona znacznie bardziej rozpowszechniona wśród profesjonalnych muzyków. Uważa się, że posiadaczami słuchu absolutnego byli wielcy kompozytorzy np. Mozart, Bach i Beethoven.
Do tej pory odnotowano dwie główne teorie usiłujące wyjaśnić procesy leżące u podłoża słuchu absolutnego.
Według jednej z nich osoby z doskonałym słuchem przetwarzają dźwięki na bardzo wczesnym etapie percepcji i kategoryzują je podobnie jak dźwięki mowy. Odbywa się to w pierwszorzędowej i drugorzędowej korze słuchowej.
Zgodnie z drugą teorią słuch absolutny jest konsekwencją późnego przetwarzania dźwięków i wykorzystywania w tym celu informacji zawartych w pamięci. Tutaj główną rolę odgrywa grzbietowa część płata czołowego.
„Zatem każda z tych teorii cechuje się zupełnie odmiennymi założeniami co do momentu rozpoznania dźwięków i anatomicznego umiejscowienia słuchu absolutnego i istnieją dowody wspierające obie hipotezy” – komentuje prof. Lutz Jaencke, koordynator badania.
Teraz naukowcy zaobserwowali, że u osób ze słuchem absolutnym występuje silna synchronizacja obu rejonów mózgu (kory słuchowej i grzbietowej części płata czołowego) w stanie spoczynku. Nie stwierdzono podobnej zależności u innych badanych.
„To sprzężenie umożliwia szczególnie wydajną wymianę informacji pomiędzy korą słuchową a grzbietową częścią kory czołowej u osób ze słuchem absolutnym, co oznacza, że dane percepcyjne i pamięciowe mogą być zestawiane ze sobą szybko i efektywnie” – mówi Stefan Elmer, jeden z badaczy.
„Wyniki naszego badania pokazują, że dwa regiony mózgu – kora słuchowa i grzbietowa część płata czołowego – współpracują ze sobą w celu uzyskania słuchu absolutnego. Dzięki temu jesteśmy w stanie połączyć dwie sprzeczne teorie oferujące wyjaśnienie dla tego zjawiska” – dodaje. (PAP)
ooo/ mrt/
Przed dodaniem komentarza prosimy o zapoznanie z Regulaminem forum serwisu Nauka w Polsce.
