Tasiemiec atakował wielbłądy i w plejstocenie

Bąblowica (echinokokoza) jest chorobą pasożytniczą wywoływaną przez larwy tasiemca bąblowcowego (Echinococcus granulosus). Choroba ta jest kosmopolityczna, występuje na wszystkich szerokościach geograficznych oraz dotyczy wielu gatunków współczesnych ssaków.

W cyklu rozwojowym tasiemca bąblowcowego biorą udział głównie kopytne zwierzęta gospodarskie (bydło, kozy, owce czy wielbłądy).

Zakażenia bąblowicą u wielbłądów uważano za chorobę związaną z udomowieniem tych zwierząt.

Tymczasem prof. Bruce Rothschild z Indiana University Health Ball Memorial Hospital w Muncie (USA) oraz dr Dawid Surmik z Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach podali w wątpliwość tę konwencjonalną koncepcję pojawienia się echinokokozy, publikując na łamach magazynu Historical Biology najstarszy dowód zakażenia bąblowicą w kości plejstoceńskiego wielbłądowatego Camelops z północnozachodnich Wielkich Równin USA.

O wyniku badań, które ukazały się w Historical Biology poinformował w przesłanym PAP komunikacie dr Dawid Surmik.

Mająca co najmniej 20 tysięcy lat kość śródstopia prehistorycznego wielbłąda zawiera nietypowe eliptyczne jamki o wielkości 7x9 mm z gładkimi brzegami. Identyczne jamki stwierdzono w materiale porównawczym obejmującym współczesne kości wołów zaatakowane bąblowcem. W jamkach tych znajdywały się torbiele (cysty) tasiemca bąblowca. Naukowcy przeprowadzili diagnozę różnicową obejmującą ponad 20 innych jednostek chorobowych, których skutkiem mogą być podobne zmiany w kośćcu, w tym wiele typów nowotworów. Torbiel tasiemca bąblowca okazała się być najlepszym kandydatem.

Opisane odkrycie stanowi zatem najstarszy udokumentowany przypadek bąblowicy w okresie plejstoceńskich zlodowaceń, kwestionując przyjęty wcześniej pogląd, że choroba ta pojawiła się jako następstwo udomowienia zwierząt gospodarskich w mniej odległej przeszłości.

Projekt badawczy został sfinansowany przez Narodowe Centrum Nauki.

PAP - Nauka w Polsce

lt/ agt/