Doustna insulina

Insulinoterapia jest często ważną częścią leczenia cukrzycy, choroby metabolicznej, na którą cierpią 422 miliony ludzi na całym świecie. Szacuje się, że w 2050 roku w Singapurze liczba diabetyków wzrośnie do 1 miliona - prawie jednej piątej populacji.

Insulina to naturalnie występujący hormon, który ma kluczowe znaczenie dla regulacji poziomu glukozy we krwi, zwłaszcza po posiłku. U zdrowych osób insulina wytwarzana w trzustce przedostaje się do krwiobiegu i jest rozprowadzana do kluczowych narządów metabolicznych. Instruuje wątrobę, mięśnie i komórki tłuszczowe, aby pobierały więcej glukozy z krwiobiegu i przechowywały ją do wykorzystania w przyszłości.

Jednocześnie insulina pobudza wątrobę, aby obniżyć tempo produkcji nowej glukozy, co w sumie służy do skutecznego obniżenia poziomu glukozy we krwi.

Chorzy na cukrzycę nie wytwarzają wystarczającej ilości insuliny, aby zaspokoić zapotrzebowanie organizmu. W poważnych przypadkach insulinę należy podać igłą do tkanki tłuszczowej pod skórą. Stamtąd trafia do układu krążenia krwi w całym ciele, zanim trafi do wątroby.

Natomiast doustne dawkowanie pozostaje wyzwaniem. Ponieważ insulina jest białkiem, ulega rozkładowi w przewodzie pokarmowym, zanim dotrze do krwiobiegu. Podawanie insuliny doustnie byłoby lepsze niż zastrzyki, ponieważ nie powoduje bólu, a zatem może prowadzić do lepszej współpracy pacjenta.

Opracowana przez NTU doustna nanocząsteczka insuliny dokładniej naśladuje drogę, po której naturalna insulina dostaje się do krwiobiegu. Każda z tych nanocząstek ma rozmiar około 200 nm - co najmniej 1000 razy mniej niż ziarno pyłku. Jej rdzeń stanowi insulina, otoczona naprzemiennymi warstwami insuliny i naturalnego cukru - chitozanu.

Dozowanie jest możliwe dzięki odpowiedniemu doborowi warstw nanocząstki. Poprzez eksperymenty laboratoryjne z wykorzystaniem kultur komórkowych i szczurzych modeli, zespół kierowany przez dr Huanga Yingyinga, profesora Yusufa Ali i byłego profesora NTU Subbu Venkatramana, głównego badacza NTU, wykazał, że ta nanocząstka powlekana warstwa po warstwie jest stabilna, gdy przechodzi przez żołądek do jelita cienkiego, zaś insulina jest w stanie przedostać się przez ściany jelita do krwiobiegu.

Testy na szczurach wykazały, że nanocząsteczka może zawierać wystarczająco dużą ilość insuliny, aby uzyskać pożądany efekt terapeutyczny, a jednocześnie jest wystarczająco mała, aby przejść przez ściany jelita do krwiobiegu. Zdaniem autorów w podobny sposób można by podawać także inne leki będące białkami. (PAP)

Autor: Paweł Wernicki

pmw/ ekr/