Badacze z Uniwersytetu w Goeteborgu oraz Szwedzkiego Uniwersytetu Nauk Rolniczych przeprowadzili analizę, z której wynika, że w procesie osuszania mokradeł i terenów podmokłych powstaje tyle samo szkodliwych dla środowiska gazów cieplarnianych, ile produkuje cały szwedzki przemysł.

Tymczasem jest to proces dość powszechny, gdyż lasy i pola uprawne powstałe na terenach osuszonych mokradeł stanowią 5-10 proc. powierzchni Szwecji.

"Zauważyliśmy, że osuszone mokradła, które zostały następnie zalesione lub przystosowane do celów rolniczych, są znaczącym źródłem emisji gazów cieplarnianych. Wielkość tej emisji jest porównywalna do ilości gazów wytwarzanych przez cały szwedzki sektor przemysłowy” - mówi kierownik omawianych badań dr Åsa Kasimir Klemedtsson z Wydziału Nauk o Ziemi Uniwersytetu w Goeteborgu.

Efekt ten dało by się odwrócić, jednak wymagałoby to ponownego nawodnienia problematycznych terenów, co z kolei negatywnie odbiłby się na ekosystemy leśne. Zdaniem naukowców, konieczny jest więc jakiś kompromis.

„Tak długo, jak mokradła pozostawały mokre, nie zmienione przez człowieka, jedynym gazem, który się z nich wydzielał był metan - tłumaczy Klemedtsson. - Jednak ponad stuletnia tradycja osuszania gruntów w Szwecji na potrzeby rolnictwa i leśnictwa spowodowała produkcję dużych ilości także dwutlenku węgla i tlenku azotu”. Te zaś w oczywisty sposób przyczyniają się do nasilania efektu cieplarnianego.

Problemie osuszania mokradeł na masową skalę jest na tyle istotny, że był jedną z kwestii poruszanych na zeszłorocznej światowej konferencji klimatycznej w Durbanie (RPA), będącej kontynuacją przełomowego spotkania w Kioto z 1990 r. i mającej zadecydować o przyszłości Protokołu z Kioto. Ostatecznie postanowiono, iż osuszanie mokradeł lub ich rekultywacja pozostaną w gestii poszczególnych państw, jednak muszą być monitorowane i odnotowywane.

kap/ ula/