System Kepler-37 znajduje się około 210 lat świetlnych od Układu Słonecznego i widoczny jest w gwiazdozbiorze Lutni. Gwiazda centralna tego układu jest podobna do Słońca, choć nieco chłodniejsza i mniejsza. Okrążają ją trzy niewielkie planety, na orbitach odległych mniej niż Merkury od Słońca. Okresy orbitalne wynoszą 13, 21 oraz 40 dni.

Najdalsza planeta Kepler-37 d jest dwukrotnie większa od Ziemi, kolejna – Kepler 37 c ma rozmiar mniejszy od naszej planety (jest porównywalna do rozmiarów Wenus), a najmniejsza jest Kepler-37 b, mniejsza nawet od Merkurego. Naukowcy przypuszczają, że Kepler-37 b nie posiada atmosfery, jest skalista i raczej nie nadaje się do zamieszkania. Prawdopodobnie panuje na niej temperatura 700 kelwinów (około 425 stopni Celsjusza).

W ramach misji Kepler w kosmosie został umieszczony przez NASA teleskop, który nieustannie monitoruje blask ponad 150 tysięcy gwiazd, sprawdzając jasność każdej z nich co 30 minut. Naukowcy poszukują niewielkich osłabień blasku, które mogą być wywołane przez tranzyty planet – gdy te przechodzą przed swoimi gwiazdami z punktu widzenia obserwatora ziemskiego. Jeżeli takie osłabienia blasku powtarzają się regularnie i uda się wykluczyć inne możliwe fizyczne przyczyny zmiany blasku gwiazdy – naukowcy interpretują wtedy osłabienia blasku jako dowód na istnienie egzoplanet.

Aby w wyniku obserwacji tranzytu planety można było dokładnie ustalić jej rozmiar, trzeba najpierw poznać precyzyjnie rozmiar gwiazdy. W tym celu naukowcy metodami asterosejsmologii zbadali gwiazdę Kepler-37. We wnętrzu gwiazdy przemieszczają się fale dźwiękowe, które docierają do powierzchni i powodują gwałtowne oscylacje jasności. Ich zbadanie pozwala na dokładne wyznaczenie parametrów gwiazdy, w tym jej promienia. W tym przypadku promień gwiazdy wynosi trzy czwarte promienia Słońca, wyznaczone z dokładnością do 3 proc. (PAP)

cza/ mrt/