Sokoły pospiesznie wypracowały swoje umiejętności łowieckie

Badacze z Cardiff University we współpracy z badaczami z chińskiego Beijing Genomics Institute zsekwencjonowali genomy sokołów wędrownych (Falco peregrinus) i rarogów (Falco cherrug). Okazało się, że w porównaniu z innymi gatunkami te drapieżniki w obliczu zawziętego współzawodnictwa musiały się szybko przystosować, aby przetrwać.

Analiza genów odpowiedzialnych za charakterystyczne zakrzywione dzioby tych ptaków potwierdziła tę teorię.

"Wskazaliśmy geny odpowiedzialne za rozwój dzioba, który musi wytrzymać atak na ofiarę z prędkością 300 km/godz." - wyjaśnił prof. Mike Bruford, który był autorem artykułu opublikowanego w "Nature Genetics". "Dzioby musiały wyewoluować też w kierunku rozdzierania mięsa ofiary" - dodał.

Umiejętności łowieckie sokołów są powszechnie znane - sokoły wędrowne z imponującą prędkością potrafią spadać w dół, aby złapać swoją ofiarę.

Badacze porównali genomy sokołów z innymi ptakami: kurami, indykami i amadynami. Dzięki sekwencjonowaniu DNA mogli zidentyfikować geny odpowiedzialne za przystosowanie do drapieżnictwa.

Te adaptacje obejmują twardą czaszkę, która pozwala przeżyć kolizję z ofiarą, a także wysoce wydajny układ krążenia i układ oddechowy, umożliwiające przetrwanie zmian ciśnienia podczas gwałtownego nurkowania w powietrzu.

Analiza genów wykazała, że proces adaptacyjny przebiegł bardzo szybko. Badacze uważają, że wynikało to z dużej konkurencji i presji związanej z poszukiwaniem pożywienia.

"Wygląda na to, że ewolucja popchnęła sekwencję genomu w niespotykanym kierunku" - podkreślił prof. Bruford. "Jeśli dotyczyłoby to tylko sokołów wędrownych, byłoby to bardzo ciekawe, ale u rarogów występuje ta sama tendencja, więc wyjaśnieniem może być ich drapieżny tryb życia" - podkreślił.

Rarogi, należące do rodziny sokołowatych, występują m.in. w Azji Środkowej i klasyfikuje się je jako zagrożone wymarciem. (PAP)

mrt/ ula/