Aby zrozumieć, w jaki sposób ptaki adaptują się do życia w mieście, naukowcy z Uniwersytetu w Goeteborgu (Szwecja), przeanalizowali dane dotyczące rozmiarów mózgu i ciała, maksymalnej długości życia, rozmieszczenia oraz częstotliwości rozmnażania wśród 629 gatunków ptaków w 27 miastach świata.

Ustalili, że w przetrwanie w mieście wymaga od ptaków albo posiadania dużego mózgu (a w związku z tym wysokiego ilorazu inteligencji) albo dużej liczby potomstwa, które zapewni ciągłość gatunku.

Już poprzednie badania wskazywały, że ptaki z dużymi mózgami lepiej radzą sobie ze znajdowaniem nowych źródeł pożywienia czy unikaniem pułapek miejskiego życia.

Teraz okazuje się, że ptaki z małymi mózgami wcale nie stoją na straconej pozycji. One też mogą dobrze prosperować w miastach, jeśli tylko wystarczająco często się rozmnażają. Duża liczba potomstwa rekompensuje im niedostatki intelektualne.

Tylko ptaki ze średnimi mózgami można spotkać w miastach rzadziej.

„Zidentyfikowaliśmy u ptaków dwie różne strategie przetrwania w mieście. Z jednej strony gatunki z dużymi mózgami, takie jak wrony czy mewy, występują w mieście powszechnie, bo duży rozmiar mózgu pomaga im radzić sobie z wyzwaniami nowego środowiska. Z drugiej strony ptaki z małymi mózgami, jak gołębie, również odnoszą sukces, bo w ciągu życia podejmują wiele prób rozrodu” – mówi dr Ferran Sayol, jeden z autorów pracy.

Co ciekawe żadna z tych dwóch strategii nie jest tak bardzo rozpowszechniona w warunkach naturalnych.

„Miasta stanowią dla większości gatunków trudne warunki do życia, dlatego obserwuje się w nich znacznie mniejszą bioróżnorodność niż w środowisku naturalnym. Ważne, by znać gatunki tolerujące życie w mieście, bo to z nimi większość ludzi styka się na co dzień i to właśnie one mogą wywierać istotny wpływ na środowisko miejskie” – podsumowuje dr Sayol.

O badaniu można przeczytać pod adresem: http://dx.doi.org/10.3389/fevo.2020.00058. (PAP)

ooo/ agt/