Fenicjanie zamieszkujący starożytną Kartaginę byli spokrewnieni z mieszkańcami Europy, dowodzą wyniki badań DNA opublikowane na łamach pisma „PLOS ONE”.
Po raz pierwszy udało się naukowcom pobrać próbkę DNA z fenickiego szkieletu. Należał on do młodzieńca z Byrsy, który żył w Kartaginie ok. 2,5 tys. lat temu.
Materiał genetyczny jest tzw. DNA mitochondrialnym, dziedziczonym po linii matki. Znajduje się w mitochondriach (czyli swego rodzaju elektrowniach) komórek ciała.
Po zsekwencjonowaniu DNA okazało się, że należy ono do rzadkiej genetycznej odmiany (haplogrupy) europejskiej (o nazwie U5b2c1), lokalizowanej w okolicach Półwyspu Iberyjskiego. Jest to najstarsze świadectwo obecności tej grupy genetycznej na obszarze Afryki Północnej.
„U5b2c1 uważa się za jedną z najstarszych haplogrup w Europie, łączonej z populacjami łowców-zbieraczy” - wyjaśnia prof. Lisa Matisoo-Smith z Uniwersytetu w Otago (Nowa Zelandia). Jak dodaje, obecnie w populacji europejskiej występuje ona na poziomie mniej niż jednego procenta.
Język fenicki należy do rodziny języków semickich. Najstarsze osadnictwo fenickie znajduje się częściowo na obszarze dzisiejszego Libanu i Syrii. Był to jednak lud niezwykle ruchliwy, który wnet rozprzestrzenił się po całym obszarze Morza Śródziemnego i na wybrzeża Półwyspu Iberyjskiego.
Fenicjanie odegrali ważną rolę w rozwoju cywilizacyjnym ludów basenu Morza Śródziemnego, na przykład przyczynili się do rozpowszechnienia pisma alfabetycznego.(PAP)
krx/ zan/
