Pajęcza nić niełatwo ulega procesom rozkładu wskutek działania bakterii. Wynika to ze słabego przyswajania przez bakterie zawartego w niej azotu – informuje „Journal of Experimental Biology”.
Pająki używają przędzonych przez siebie nici nie tylko do budowy sieci, w które chwytają zdobycz, ale również tworzenia chroniących jaja kokonów czy do wspinaczki. Do pajęczyny przyczepiają się resztki liści czy niedojedzonych ofiar, nie brakuje więc bakterii i grzybów, które chętnie skorzystałyby z bogatej w pożywne białka nici.
Wcześniejsze badania sugerowały, że pajęcza nić może mieć właściwości bakteriobójcze. Pajęczynę stosowano do opatrywania ran już w starożytności.
Naukowcy z tajwańskiego Tunghai University zbadali szczególnie trwałe nici wytwarzane przez trzy gatunki pająków – prządkę olbrzymią (Nephil pilipes), Hippasa holmerae z rodziny pogońcowatych oraz przędącego poziome, kopulaste sieci Cyrtophora moluccensis. Próbki pajęczyny umieszczono na szalkach z hodowlami czterech rodzajów bakterii (w tym pospolitą E.coli). Okazało się, że pajęczyna jest bardzo odporna na działanie bakterii.
Jak wyjaśniają autorzy, bakterie nie są w stanie przyswajać zawartego w pajęczych niciach azotu. Być może to kwestia zewnętrznej powłoki tłuszczowej lub białkowej. Dopiero dodatkowe źródło azotu dało mikroorganizmom szansę ”nadgryzienia” pajęczyny. (PAP)
Autor: Paweł Wernicki
pmw/ ekr/
