Gepard wie, jak gonić potencjalną ofiarę
Gepard, najszybsze zwierzę na świecie, potrafi powiązać z różnymi ofiarami taktykę ich ucieczki, a może nawet ją przewidzieć, nie polegając podczas polowania jedynie na swojej szybkości i zwinności, jak do tej pory uważano - pokazało międzynarodowe badanie.
Opublikowane w magazynie "Royal Society Journal Biology Letters" przeprowadziła ekipa naukowców m.in. z Queen\'s University Belfast, Uniwersytetu Oksfordzkiego oraz innych brytyjskich i zagranicznych instytucji naukowych.
Badacze wykorzystali dane pochodzące z GPS-ów i przyspieszeniomierzy, a także tradycyjne obserwacje. "Choć gepardy są w stanie biec z wyjątkowo dużą prędkością i mogą po prostu +przegonić+ ofiarę, to nie tłumaczy sposobu, w jaki są w stanie schwytać zwinniejsze zwierzęta. W poprzednich badaniach podkreślano ich niewiarygodną szybkość, przyspieszenie i zwrotność. My pokazaliśmy, że taktyka polowania jest dostosowana do ofiary" - powiedział prowadzący badanie dr Michael Scantlebury ze School of Biological Sciences w Queen\'s University Belfast.
"Innymi słowy, gepardy najpierw przyspieszają w kierunku swojej ofiary, aby następnie zwolnić i po zmniejszeniu dystansu dostosować się do manewrów, wykonywanych przez gonione zwierzę. Sugerujemy, że gepardy mają odmienne taktyki ścigania poszczególnych ofiar" - wyjaśnił. "To takie śmiertelne tango między myśliwym a ściganym" - dodał.
"Czas początkowej i końcowej fazy różni się w zależności od gatunku atakowanego zwierzęcia, bo np. strusie, zające czy antylopy stenboki próbują uciec poprzez nagłe zmiany kierunku, podczas gdy inne, jak antylopy oryksy czy springboki, próbują biec jak najszybciej w mniej więcej prostej linii. Wygląda to tak, jakby decyzja o energii wkładanej w wyścig zapadała u gepardów na początku, w zależności od gatunku zwierzyny" - doprecyzował dr Scantlebury.
Badacze znaleźli też wyraźne różnice między udanymi a nieudanymi próbami polowań. Nieudane wiązały się z mniejszą liczbą skrętów na końcu pogoni, prawdopodobnie wówczas, kiedy gepard zdawał sobie sprawę, że ofiary już nie pochwyci. Angażowały one też mniej energii niż podejścia zakończone sukcesem.
Dr Scantlebury przekonuje, że te odkrycia mogą posłużyć ochronie gatunku. (PAP)
mrt/ agt/
Przed dodaniem komentarza prosimy o zapoznanie z Regulaminem forum serwisu Nauka w Polsce.
